โพชฌงค์ ๗ ธรรมที่เป็นองค์แห่งการตรัสรู้ หรือองค์ของผู้ตรัสรู้ คือ
๐ สติ(สติสัมโพชฌงค์) ความระลึกได้ สำนึกพร้อมอยู่ ใจอยู่กับกิจ จิตอยู่กับเรื่อง
๐ ธัมมวิจยะ(ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์) ความเฟ้นธรรม ความสอดส่องสืบค้นธรรม
๐ วิริยะ(วิริยสัมโพชฌงค์) ความเพียร
๐ ปีติ(ปีติสัมโพชฌงค์) ความอิ่มใจ
๐ ปัสสัทธิ(ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์) ความสงบกายใจ
๐ สมาธิ(สมาธิสัมโพชฌงค์) ความมีใจตั้งมั่น จิตแน่วในอารมณ์
๐ อุเบกขา(อุเบกขาสัมโพชฌงค์) ความมีใจเป็นกลาง เพราะเห็นตามเป็นจริง
โพชฌงค์ ๗ เป็นหลักธรรมส่วนหนึ่งของ โพธิปักขิยธรรม๓๗ (ธรรมอันเป็นฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้ เกื้อหนุนแก่อริยมรรค อันได้แก่ สติปัฏฐาน๔ สัมมัปปธาน๔ อิทธิบาท๔ อินทรีย์๕ พละ๕ โพชฌงค์๗ และมรรคมีองค์๘)
ที่มา วิกิพีเดีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น